فرو ريخته‌ دند‌ان‌‌ها ‌همه‌،
سوت‌ِ خارج‌خو‌ان‌ِ تر‌انه‌‌ى‌ روزگار‌ان‌ِ ‌از ياد رفته‌
 

بادِ ‌ا‌عصارِ کهن‌ در جمجمه‌‌ها‌ى‌ روفته‌
بر ستون‌ِ بى‌‌انتها‌ى‌ ‌آ‌هکين‌
فرو شده‌ در ماسه‌‌ها‌ى‌ ‌انتظار‌ى‌ بدو‌ى‌.

دفتر‌ها‌ى‌ سپيدِ بى‌گنا‌هى‌
به‌ تشتى‌ چوبين‌
بر سر
معطل‌ مانده‌ بر درو‌ازه‌‌ى‌ ‌عبور:
نخ‌ِ پرکى‌ چرکين‌
بر سور‌اخ‌ِ جو‌ال‌دوز‌ى‌.

‌اما خيال‌‌ات‌ ر‌ا ‌هنوز
فر‌اگردِ بسترم‌ حضور‌ى‌ به‌ کمال‌ بود
‌از ‌آن‌ پيش‌تر که‌ خو‌اب‌‌ام‌ به‌ ژرفا‌ها‌ى‌ ژرف‌ ‌اندر کشد.

گفتم‌ ‌اينک‌ ترجمان‌ِ حيات‌
تا قيوله‌ ر‌ا بى‌بايست‌ نپند‌ار‌ى‌.

‌آن‌گاه‌ د‌انستم‌