| پچپچه را | |
| از آن‌گونه |
| سربه‌هم اندرآورده سپيدار و صنوبر | |
| باری |
که مگرشان
| به دسيسه سودايی در سر است | |
| پنداری |
| که اسباب‌چيدن را به‌نجوای‌اند | |
| خود از اين‌دست |
به هنگامه‌يی
که جلوه‌یِ هر چيز و همه‌چيز چنان است
که دشمنِ دژخويی
در کمين.
و چنان بازمی‌نمايد که سکوت
به‌جز بايسته‌یِ ظلمت نيست،
و به اقتضایِ شب است و سياهی‌ست تنها
که صداها همه خاموش‌می‌شود
| مگر شب‌گير | |
| ــ‌از آن پيش‌تر که واپسين فغانِ «حق» |
با قطره‌یِ خونی به نای‌اش اندر پيچدــ،
مگر ما
من و تو.
| و بدين نمط | ||
| شب را غايتی نيست | ||
| نهايتی نيست |
و بدين نمط
| ستم را | |||
| واگوينده‌تر از شب | |||
| آيتی نيست. |