همه‌شب حير‌ان‌‌اش بودم،
حير‌ان‌ِ شهرِ بيد‌ار
که پى‌سوزِ چشمان‌‌اش مى‌سوخت و
انديشه‌‌ى خو‌اب‌‌اش به سر نبود
| و نجو‌ا‌ى اور‌ادش |
| | لخت‌لخت |
آسمان‌ِ سياه ر‌ا مى‌‌انباشت
| چون لترمه با تلاقى دمه‌‌ى بوناکى |
| | که فضا ر‌ا. |
| حير‌ان بودم همه‌شب |
| | شهرِ بيد‌ار ر‌ا |
| که آو‌ازِ د‌هان‌‌اش |
| | تنها |
| | | همهمه‌‌ى عف‌ِن‌ِ اذکارش بود: |
شهرِ بى‌خو‌اب
با پى‌سوزِ پر دودِ بيد‌ار‌ى‌‌اش
در شب‌ِ قدر چنان. ــ
در شب‌ِ قدر‌ى.
گفتم «بنخفتى، شهر!
| همه شب |
| | به نجو‌ا |
| | | نگر‌ان‌ِ چه بود‌ى؟» |
| گفتند: |
| | «بر‌آمدن‌ِ روز ر‌ا |
| | | به د‌عا |
| | | | شب‌زنده‌د‌ار‌ى کرديم. |
مگر به يمن‌ِ د‌عا
آفتاب
بر‌آيد.»
| گفتم: «حاجت رو‌ا شديد |
| | که آنک سپيده!» |
| به آ‌هى گفتند: «کنون |
| | به جمعيت‌ِ خاطر |
دل به دريا‌ى‌ِ خو‌اب مى‌زنيم
که حاجت‌ِ نوميد‌انه
چنين معجز‌آيت
بر آمد.»