| «ـ | اقيانوس است آن: |
| | ژرفا و بى‌کر‌انگى، |
| | | پرو‌از و گرد‌ابه و خيز‌اب | | | بى‌‌آن که بد‌اند. |
|
| | کوه است اين: |
| | شکوه‌ِ پا درجائى، |
| | | فر‌از و فرود و گردن‌کشى | | | بى‌‌اين که بد‌اند. |
|
| مر‌ا اما |
| | انسان آفريده‌‌ا‌ى: |
| ذره‌‌ى بى‌شکو‌هى |
| | گد‌ا‌ى پشم و پ‌ِشک‌ِ جانور‌ان، |
تا تو ر‌ا به خور‌ا‌ى تسبيح گويد
از وحشت قهرت بر خود بلرزد
بى‌گانه از خود چنگ در تو زند
مر‌ا انسان آفريده‌‌ى:
شرمسارِ هر لغزش‌ِ ناگزيرِ تن‌‌اش
سرگرد‌ان‌ِ عرصات‌ِ دوزخ و سرنگون‌ِ چا‌هسار‌ها‌ى عف‌ِن:
يا خشنودِ گردن‌نهاندن به غلامى‌‌ى‌ِ تو
سرگرد‌ان‌ِ با‌غى بى‌صفا با گل‌‌ها‌ى کا‌غذين.
فانى‌‌ام آفريده‌ئى
پس هرگزت دوستى نخو‌ا‌هد بود که پيمان به آخر برد.
بر خود مبال که اشرف‌ِ آفرينه‌گان‌ِ تو‌ام من:
| با من |
| | خد‌ائى ر‌ا |
| | | شکو‌هى مقدر نيست.» |
| «ـ | | نقش‌ِ غلط مخو‌ان | | | هان! |
|
| | اقيانوس نيستى تو |
| | جلوه‌‌ى سيال‌ِ ظلمات‌ِ درون. |
| | کوه نيستى |
| | خشکينه‌‌ى بى‌‌انعطافى‌‌ى محض. |
| | انسانى تو |
| | سرمست‌ِ خمب‌ِ فرز‌انگى‌ئى |
| | که هنوز از آن قطره‌ئى بيش در نکشيده |
| | از معما‌ها‌ى سياه سر بر‌آورده |
| | | هستى | | | معنا‌ى خود ر‌ا با تو محک مى‌زند. |
|
| | از دوزخ و بهشت و فرش و عرش برمى‌گذر‌ى |
| | و د‌ايره‌‌ى حضورت |
| | | جهان ر‌ا | | | در آ‌غوش مى‌گيرد. |
|
| | نام تو‌ام من |
| | به ياوه معنايم مکن!» |