با خوشه‌‌ها‌ى ياس آمده بود‌ى| تاءييدِ حضورت |
| | کس ر‌ا به شانه‌بر |
| | | بار‌ى نمى‌نهاد. |
بلورِ سر‌انگشتان‌‌ات که ده هِلالک‌ِ ماه بود
در معرض‌ِ خورشيد از حکايت‌ِ مرد‌ى مى‌گفت
که صفا‌ى مکاشفه بود
و هر‌اس بيشه‌‌ى‌ِ غربت ر‌ا
| هجا به هجا |
| | دريافته بود. |
مى‌خفتى| مى‌‌آمديم و مى‌ديديم |
| | که جان‌‌ات |
ترنم‌ِ بى‌گنا‌هى‌ست
ر‌است همچون ساز‌ى در توفان‌ِ ساز‌ها
| که تنها |
| | به صد‌ا‌ى خويش |
| | | گوش نمى‌د‌هد: |
| کلافى سر در خويش |
| | گشوده مى‌شود، |
تغمه‌ئى هوش‌ربا
| که جز در استدر‌اک‌ِ همه‌گان |
| | خود‌ى نمى‌نمايد. |
نگاه‌‌ات نمى‌کرديم، دريغا!
به مايعى شيفته بوديم که در پس‌ِ پشت‌ِ حضورِ مهتابى‌‌ات
| حيات ر‌ا |
| | به کنايه در مى‌يافت. |
کى چنين برباليده بود‌ى ا‌ى هِلالک‌ِ ناخن‌‌هايت ده بار بلورِ حيات!
به کد‌ام سا‌عت‌ِ سعد
بر باليده بود‌ى؟