شبانه

شانه‌ات مجاب‌ام می‌کند
 
در بستری که عشق
 تشنه‌گی‌ست

 

زلالِ شانه‌های‌ات
هم‌چنان‌ام عطش‌می‌دهد
 

در بستری که عشق
 مُجاب‌اش کرده‌است.

 

ارديبهشتِ ۱۳۵۴

<< Previous Poem                   Next Poem >>