سفر

از هفت دريایِ بی‌زنهار می‌گذرد؟

که مزرعِ سبزِ آبگينه بود.

که موج و باد را
به سکونی جاودانه
 

آفتابی رطوبت‌زده
 

در ترديد ميانِ فرونشستن و برخاستن
 

و از آتشِ خشمی که به هر جنبنده در نگاهِ ايشان است
نيزه‌هایِ شکن‌شکنِ تُندر
جستن‌می‌کند.

تنگاب‌ها
و درياهایِ ديگر...

چنين گفتی
با لبانی که مدام
 

و از آن هنگام که سفر را لنگر برگرفتيم
اينک کلامِ تو بود از لبانی
که تکرارِ بهار و باغ است.

و کلامِ تو در جانِ من نشست
 

کلماتی که عطرِ دهانِ تو را داشت.

و تو به چرب‌دستی
 

و کشتی
با سنگينی‌یِ سيّال‌اش،
 

در گذارِ از ديوارهایِ پوکِ پيچان
 

اما کدامين جزيره، کدامين جزيره، نوحِ من ای ناخدایِ من؟
تو خود آيا جست‌وجویِ جزيره را
 

يا به گونه‌يی ديگر؟ به راهی ديگر؟
ــکه در اين دريابار
همه چيزی
به صداقت
 

ماهی ديگرست
 

پيشانی برخاک‌نهادم.

در کدامين دريا
کدامين جزيره؟ــ

آن‌جا که من از خويش برفتم تا در پایِ تو سجده‌کنم
و مذهبی عتيق را
چونان موميايی‌شده‌يی از فراسوهایِ قرون
به وِردگونه‌يی
جان‌بخشم.

مسجدِ من کجاست؟

مرا
مزاری بنا کن!