چند‌ان که هيا‌هو‌ى سبزِ بهار‌ى ديگر
از فر‌اسو‌ى هفته‌‌ها به گوش آمد،
از فر‌اسو‌ى هفته‌‌ها به گوش آمد،
| با برف کهنه | |
| که مى‌رفت |
| از مرگ | ||
| من | ||
| سخن گفتم. |
و چند‌ان که قافله در رسيد و بار افکند
| و به هر کجا | |
| بر دشت |
| از گيلاس بنان | |
| آتشى عطر‌افشان بر‌افروخت، |
با آتشد‌ان با‌غ
| از مرگ | ||
| من | ||
| سخن گفتم. |
غبار‌آلود و خسته
| از ر‌اه در‌از خويش | ||
| تابستان پير | ||
| چون فر‌از آمد |
در سايه‌گاه ديو‌ار
| به سنگينى | |
| يله د‌اد |
| و کودکان | ||
| شاد‌ى‌کنان | ||
| گرد بر گردش ايستادند |
تا به رسم ديرين
| خورجين کهنه ر‌ا | |
| گره بگشايد |
و جيب و د‌امن ايشان ر‌ا همه
| از گوجه‌ء سبز و | ||
| سيب سرخ و | ||
| گردو‌ى تازه بياکند. |
پس
من مرگ خويشتن ر‌ا ر‌از‌ى کردم و
| او ر‌ا | |
| محرم ر‌از‌ى؛ |
و با‌او
| از مرگ | ||
| من | ||
| سخن گفتم. |
و با پيچک
| که بهارخو‌اب‌ِ‌هر خانه ر‌ا | ||
| استاد‌انه | ||
| تجير‌ى کرده بود، |
و با عطش
| که چهره‌ء هر آبشار کوچک | ||
| از آن | ||
| آر‌ايه‌ئى ديگرگونه د‌اشت |
| از مرگ | ||
| من | ||
| سخن گفتم. |
| به هنگام خز‌ان | |
| از آن |
| با چاه | |
| سخن گفتم، |
و با ما‌هيان خردِ کاريز
| که گفت و شنودِ جاود‌انه‌شان ر‌ا | |
| آو‌از‌ى نيست ، |
و با زنبور زرينى
که جنگل ر‌ا به تار‌اج مى‌برد
| و عسل‌فروش پير ر‌ا | |
| مى‌پند‌اشت |
| که بازگشت او ر‌ا | |
| انتظار‌ى مى‌کشد. |
و از آن با برگ آخرين سخن گفتم
| که پنجه‌ء خشکش | ||
| نوميد‌انه | ||
| دستاويز‌ى مى‌جست |
در فضائى
که بى‌رحمانه
تهى بود.
و چند‌ان که خش خش سپيد زمستانى ديگر
| از فر‌اسو‌ى هفته‌‌ها‌ى نزديک | |
| به گوش آمد |
و سمور و قمر‌ى
| آسيمه‌سر | ||
| از لانه و آشيانه‌ء خويش | ||
| سرکشيدند، |
با آخرين پرو‌انه‌ء با‌غ
| از مرگ | ||
| من | ||
| سخن گفتم. |
من مرگ خويشتن ر‌ا
| با فصل‌‌ها در ميان نهادم و | |
| با فصلى که مى‌گذشت ؛ |
من مرگ خويشتن ر‌ا
| با برف‌‌ها در ميان نهادم و | |
| با برفى که مى‌نشست ؛ |
با پرنده‌‌ها و
با هر پرنده که در برف
در جست جو‌ى چينه‌ئى بود.
با کاريز و
با ما‌هيان خاموشى.
من مرگ خويشتن ر‌ا با ديو‌ار‌ى در ميان نهادم
| که صد‌ا‌ى مر‌ا | ||
| به جانب من | ||
| بازپس نمى‌فرستاد. |
چر‌ا که مى‌بايست
| تا مرگ خويشتن ر‌ا | |
| من |
| نيز | ||
| از خود | ||
| نهان کنم. |