شبانه

خود اگر چه دردِ رُستن و ريشه کردن با من است و هراسِ بی‌بار و بری.
 

که مازویِ پير
بندی‌یِ دره‌یِ تنگ.

مقصدی بی‌رحمانه را
جاودانه در سفرند.

از وطنی که دوست نمی‌داشتم
به خاطرِ نامردمان‌اش.

خود آيا از چه هنگام اين‌چنين
 

دلی دارم و حسرتِ دُرناها.

و به هنگامی که مرغانِ مهاجر
 

خوشا رها کردن و رفتن!
 

خوشا پرکشيدن، خوشا رهايی،
خوشا اگر نه رها زيستن، مردن به رهايی!

آه، اين پرنده
در اين قفسِ تنگ
نمی‌خواند.

نهادِتان، هم به وسعتِ آسمان است
از آن پيش‌تر که خداوند
ستاره و خورشيدی بيافريند.

برده‌گان‌تانِ را همه بفروخته‌ايد
 

که از طايفه‌یِ برده‌داران نِه‌ايد [آفرين‌ِتان!]
 

خدای را از چه هنگام اين‌چنين
آيينِ مردمی
 

که شاهينِ ترازو را
به جانبِ کفه‌یِ فردا
خم‌می‌کند.