مرا می‌بايد که در اين خمِ راه
در انتظاری تاب‌سوز
سايه‌گاهی به چوب و سنگ برآرم،
در انتظاری تاب‌سوز
سايه‌گاهی به چوب و سنگ برآرم،
| چرا که سرانجام | |
| اميد |
از سفری به‌ديرانجاميده بازمی‌آيد.
| به زمانی اما | ||
| ای دريغ! | ||
| که مرا |
بامی بر سر نيست
نه گليمی به زير پای.
| از تابِ خورشيد | |
| تفتيدن را |
سبويی نيست
تا آب‌اش دهم،
و بر آسودن از خسته‌گی را
| بالينی نه | |
| که بنشانم‌اش. |
| مسافرِ چشم به راهی‌هایِ من | ||
| بی‌گاهان | ||
| از راه بخواهدرسيد. |
ای همه‌ی اميدها
مرا به برآوردنِ اين بام
نيرويی دهيد!