سرودِ پنجم

ستايشِ دستی که مضراب‌اش نوازشی‌ست
و هرتارِ جانِ مرا به سرودی تازه می‌نوازد.
و اين سخن چه قديمی‌ست!.

و رقصِ شکوه‌مندی‌ها را
درکشيده‌گی‌یِ سرانگشتانِ خويش
ترجمه‌می‌کند.

که ويرانه را
به نبردِ با ويرانی به‌پای‌می‌دارد.

لبی
دستی و چشمی
قلبی که زيبايی را
در اين گورستانِ خدايان
 

اميدی
پاکی و ايمانی
 

در اين قربان‌گاهِ بی‌عدالت
برخی‌یِ محکومی می‌کند که من‌ام.

که بدانديشانه بی‌گناه بمانم!

جُستن‌اش را پا نفرسودم.

نه اشکی.
هم‌چنان که، با يک‌ديگر چون به‌سخن‌درآمديم
گفتنی‌ها را همه گفته‌يافتيم
چندان که ديگر هيچ چيز در ميانه
ناگفته نمانده‌بود.

آسمان را بدرود کردم و مهتاب را
چرا که او، نه عطرِ ستاره نه آوازِ آسمان بود.

نه از جمعِ آدميان نه از خيلِ فرشته‌گان بود،
که اينان هيمه‌یِ دوزخ‌اند
 

سرخوش و شادمانه فريادبرداشتم:

در روشنايی زيبا
در تاريکی زيباست.
در روشنايی دوسترش می‌دارم.
و در تاريکی دوسترش می‌دارم.

من به خلوتِ خويش از برای‌اش شعرها می‌خوانم که از سرِ احتياط هرگزا بر کاغذی نبشته‌نمی‌شود. چرا که چون نوشته‌آيد و بادی به بيرون‌اش افکند از غضب پوست بر اندامِ خواننده بخواهددريد.

گرچه از قافيه‌هایِ لعنتی در اين شعرها نشانه‌يی‌نيست از آن‌گونه قافيه‌ها بر گذرگاهِ هر مصراع، که پنداری حاکمی خُل ناقوس‌بانانی بر سرِ پيچِ هر کوچه برگماشته است تا چون ره‌گذری پابه‌پایِ انديشه‌هایِ فرتوتِ پيزُری چرت‌زنان می‌گذرد پتک به ناقوس فروکوبند و چرت‌اش را چون چلواری آهارخورده بردرند تا از ياد نبرد که حاکمِ شهر کيست‌ــ‌اما خشمِ خواننده‌یِ آن شعرها، از نبودِ ناقوس‌بانانِ خرگردنی از آن‌گونه نيست. نيز نه از آن‌روی که زنگوله‌یِ وزنی چرا به گردنِ اين استر آونگ نيست تا از درازگوشِ نثرش بازشناسند. نيز نه بدان سبب که فی‌المثل شعری از اين‌گونه را غزل چرا ناميده‌ام:

خانه را ترک‌می‌گويی.
 

به جز فاصله‌یِ ميان اين درود و بدرود نيست:

اين آن لحظه‌یِ واقعی‌ست
که لحظه‌یِ ديگر را انتظارمی‌کشد.
نوسانی در لنگرِ ساعت است
که لنگر را با نوسانی ديگر به‌کارمی‌کشد.

گامی است پيش از گامی ديگر
که جاده را بيدارمی‌کند.
تداومی است که زمانِ مرا می‌سازد
لحظه‌هايی است که عمرِ مرا سرشارمی‌کند.

آسمانِ روشن
سرپوشِ بلورينِ باغی
که تو تنها گلِ آن، تنها زنبورِ آنی.
 

و بر آن درخت
گلی است يگانه
که تويی.

ای آسمان و درخت و باغِ من، گل و زنبور و کندویِ من!
با زمزمه‌یِ تو
اکنون رخت به گستره‌یِ خوابی خواهم کشيد
که تنها رويایِ آن
تويی.

زمين آبستنِ روزی ديگر است.
اين است زمزمه‌یِ سپيده
اين است آفتاب که برمی‌آيد.
تک تک، ستاره‌ها آب‌می‌شوند

و در پسِ هر چيز
پناهی‌می‌جويد.

و نسيمِ خنکِ بامدادی
چونان نوازشی‌ست.

و جنبش و شورِ حيات
يک‌دم در آن فرونمی‌نشيند.

چون شيری گرم
بنوشم.

از کدامين صحرا
 

روزی که اين چنين به‌زيبايی آغازمی‌شود
به هنگامی که آخرين کلماتِ تاريکِ غم‌نامه‌یِ گذشته را
 

از برایِ آن نيست که در حسرتِ تو بگذرد.

تو باد و شکوفه و ميوه‌ای، ای همه‌یِ فصولِ من!
بر من چنان‌چون سالی بگذر
تا جاودانه‌گی را آغاز کنم.