ميانِ خورشيدهایِ هميشه
| زيبايی‌یِ تو | |
| لنگری‌ست‌ــ |
| خورشيدی که | ||
| از سپيده‌دمِ همه ستاره‌گان | ||
| بی‌نيازم می‌کند. |
| نگاه‌ات | |
| شکستِ ستمگری‌ست‌ــ |
| نگاهی که عريانی‌یِ روحِ مرا | ||
| از مِهر | ||
| جامه‌يی کرد |
| بدان‌سان که کنون‌ام | |
| شبِ بی‌روزنِ هرگز |
چنان نمايد که کنايتی طنزآلود بوده‌است.
و چشمان‌ات با من گفتند
| که فردا | |
| روزِ ديگری‌ست‌ــ |
آنک چشمانی که خميرمايه‌یِ مهر است!
وينک مهر تو:
| نبردافزاری | |
| تا با تقديرِ خويش پنجه‌درپنجه‌کنم. |
آفتاب را در فراسوهایِ افق پنداشته‌بودم.
به جز عزيمت نابهنگام‌ام گزيری نبود
چنين انگاشته‌بودم.
آيدا فسخِ عزيمتِ جاودانه بود.
ميانِ آفتاب‌هایِ هميشه
| زيبايی‌یِ تو | |
| لنگری‌ست‌ــ |
| نگاه‌ات | |
| شکستِ ستمگری‌ست‌ــ |
و چشمان‌ات با من گفتند
که فردا
روزِ ديگری‌ست.