طرح

 

شب
	با گلویِ خونين
		خوانده‌ست
			ديرگاه.

 

دريا
	نشسته سرد.

 

يک شاخه
	در سياهی‌یِ جنگل
		به سویِ نور
فرياد می‌کشد

<< Previous Poem                   Next Poem >>