نخستين که در جهان ديدم
از شاد‌ى غريو برکشيدم:
از شاد‌ى غريو برکشيدم:
| «ـ | منام، آه |
| آن معجزت‌ِ نهايى | |
| بر سياره‌‌ى کوچک‌ِ آب و گياه!» |
آن‌گاه که در جهان زيستم
از شگفتى بر خود تپيدم:
مير‌اث‌خو‌ارِ آن سفا‌هت ناباوربودن
که به چشم و به گوش مى‌ديدم و مى‌شنيدم!
چند‌ان که در پير‌امن‌ِ خويشتن ديدم
به ناباور‌ى گريه در گلو شکسته بودم:
بنگر چه درشت‌ناک تيغ بر سرِ من آخته
آن‌که باورِ بى‌دريغ در او بسته بودم.
اکنون که سر‌اچه‌‌ى ا‌عجاز پس‌ِ پشت مى‌گذ‌ارم
بجز آه‌ِ حسرتى با من نيست:
| تبر‌ى غرقه‌‌ى خون | |
| بر سکو‌ى باورِ بى‌يقين و |
باريکه‌‌ى خونى که از بلند‌ا‌ى يقين جار‌ى‌ست