نگر‌ان‌،
‌آن‌ دو چشمان‌ ‌است‌،
دورِ سو‌ى‌ ‌آن‌ دو سهيل‌ که‌ بر سيبستان‌ِ حيات‌ِ من‌ مى‌نگرد
تا ‌از سبزينه‌گى‌‌ى‌ نارس‌ِ خويش‌
سرخ‌ بر‌آيد.

سخت‌گير و ‌آسان‌مهر
در فر‌از کن‌ که‌ سهيل‌ مى‌زند!

 

سهيلان‌ِ من‌‌اند
ستاره‌گان‌ِ ‌هماره‌ بيد‌ارم‌،
و درو‌ازه‌‌ها‌ى‌ ‌افق‌
بر نگر‌انى‌شان‌ گشوده‌ ‌است‌.

بيمارستان‌ مهر‌اد

۱۳۷۵/۱۱/۱۳

<< Previous Poem                   Next Poem >>