ما فرياد مى‌زديم‌: «چر‌ا‌غ‌! چر‌ا‌غ‌!»
و ‌ايشان‌ درنمى‌يافتند.

سيا‌هى‌‌ى‌ چشم‌شان‌
 

سپيد‌ى‌‌ى‌ کدر‌ى‌ بود ‌اسفنج‌و‌ار
 شکافته‌
  لايه‌بر لايه‌بر

شبا‌هت‌ برده‌ ‌از جسميت‌ِ مغزشان‌.

 

گنا‌هى‌شان‌ نبود:
‌از جنمى‌ ديگر بودند.

۱۳۶۷/۳/۲۱

<< Previous Poem                   Next Poem >>