| شب | |||
| سر‌اسر | |||
| زنجيرِ زنجره بود | |||
| تا سحر، |
سحرگه
بناگاه با قشعريره‌‌ى درد
در لطمه‌‌ى جان‌ِ ما
| جنگل | |
| از خو‌اب و‌اگشود |
مژگان‌ِ حير‌ان‌ِ برگ‌‌اش ر‌ا
پلک‌ِ آشفته‌‌ى‌ِ مرگ‌‌اش ر‌ا،
و نعره‌‌ى‌ِ ازگل‌ِ اره‌‌ى‌ِ زنجير‌ى
| سرخ | ||
| بر سبز‌ى‌‌ى‌ِ نگر‌ان‌ِ دره | ||
| فرو ريخت. |
تا به کسالت‌ِ زردِ تابستان پناه آريم
| دل‌شکسته | |
| بترک‌ِ کوه گفتيم. |