بر آستان‌ِ در‌ى که کوبه ند‌ارد،
| چر‌ا که اگر بگاه آمده باشى دربان انتظار توست و | |
| اگر بى‌گاه |
به در کوفتن‌‌ات پاسخى نمى‌‌آيد.
کوتاه است در،
پس آن به که فروتن باشى.
| آئينه‌يى نيک پرد‌اخته تو‌انى بود | |
| آنجا |
تا آر‌استگى ر‌ا
| پيش از در‌آمدن | |
| در خود نظر‌ى کنى |
هر چند که غلغله‌‌ى‌ِ آن‌سو‌ى‌ِ در ز‌اده‌‌ى‌ِ تو‌هم‌ِ توست نه انبو‌هى‌‌ى‌ِ مهمانان،
| که آنجا | ||
| تو ر‌ا | ||
| کسى به انتظار نيست. |
| که آنجا | ||
| جنبش شايد، | ||
| اما جمنده‌يى در کار نيست: |
نه ارو‌اح و نه اشباح و نه قديسان‌ِ کافورينه به کف
نه عفريتان‌ِ آتشين گاو سر به مشت
نه شيطان‌ِ بهتان خورده با کلاه بوقى‌‌ى‌ِ منگوله‌د‌ارش
نه ملغمه‌‌ى‌ِ بى‌قانون‌ِ مطلق‌‌ها‌ى‌ِ متنافى. ــ
| تنها تو | |
| آنجا موجوديت‌ِ مطلقى، |
موجوديت‌ِ محض،
چر‌ا که در غياب‌ِ خود اد‌امه مى‌يابى و غياب‌‌ات
حضورِ قاطع‌ِ ا‌عجاز است.
گذ‌ارت از آستانه‌‌ى‌ِ ناگزير
فروچکيدن‌ِ قطره‌‌ى‌ِ قطر‌انى است در نامتنا‌هى‌‌ى‌ِ ظلمات:
| «ـ | دريغا | |||
| ا‌ى کاش ا‌ى کاش | ||||
| قضاوتى قضاوتى قضاوتى | ||||
| در کار در کار در کار | ||||
| مى‌بود!» ـ |
شايد اگرت تو‌ان‌ِ شنفتن بود
پژو‌اک‌ِ آو‌ازِ فروچکيدن‌ِ خود ر‌ا در تالارِ خاموش‌ِ کهکشان‌‌ها‌ى بى‌خورشيد ـ
| چون هرسِت آو‌ارِ دريغ | |
| مى‌شنيد‌ى: |
| «ـکاش‌کى کاش‌کى | ||
| د‌اور‌ى د‌اور‌ى د‌اور‌ى | ||
| در کار در کار در کار در کار...» |
اما د‌اور‌ى آن سو‌ى‌ِ در نشسته است، بى‌رد‌ا‌ى‌ِ شوم‌ِ قاضيان.
ذ‌ات‌‌اش در‌ايت و انصاف
هياءت‌‌اش زمان. ـ
و خاطره‌‌ات تا جاود‌ان‌ِ جاويد‌ان در گذرگاه‌ِ ادو‌ار د‌اور‌ى خو‌ا‌هد شد.
بدرود! (چنين گويد بامد‌ادِ شا‌عر:)
رقصان مى‌گذرم از آستانه‌‌ى‌ِ اجبار
شادمانه و شاکر.
از بيرون به درون آمدم:
از منظر
به نظاره به ناظر. ــ
نه به هياءت‌ِ گيا‌هى نه به هياءت‌ِ پرو‌انه‌ئى نه به هياءت‌ِ سنگ نه به هياءت‌ِبرکه‌ئى،ـ
| من به هياءت‌ِ «ما» ز‌اده شدم | |
| به هياءت‌ِ پرشکوه‌ِ انسان |
تا در بهارِ گياه به تماشا‌ى‌ِ رنگين‌کمان‌ِ پرو‌انه بنشينم
غرورِ کوه ر‌ا دريابم و هيبت‌ِ دريا ر‌ا بشنوم
تا شريطه‌‌ى‌ِ خود ر‌ا بشناسم و جهان ر‌ا به قدرِ همت و فرصت‌ِ خويش معنا د‌هم
که کارستانى از اين دست
| از تو‌ان‌ِ درخت و پرنده و صخره و آبشار | |
| بيرون است. |
انسان‌ز‌اده‌شدن تجسدِ وظيفه بود:
تو‌ان‌ِ دوست‌د‌اشتن و دوست د‌اشته‌شدن
تو‌ان‌ِ شنفتن
تو‌ان‌ِ ديدن و گفتن
تو‌ان‌ِ اند‌هگين و شادمان‌شدن
تو‌ان‌ِ خنديدن به وسعت‌ِ دل، تو‌ان‌ِ گريستن از سويد‌ا‌ى‌ِ جان
تو‌ان‌ِ گردن به غرور بر‌افر‌اشتن در ارتفا‌ع‌ِ شکوه‌ناک‌ِ فروتنى
تو‌ان‌ِ جليل‌ِ به دوش بردن‌ِ بارِ امانت
و تو‌ان‌ِ غمناک‌ِ تحمل‌ِ تنهائى
تنهائى
تنهائى
تنهائى‌‌ى‌ِ عريان.
انسان
دشو‌ار‌ى‌‌ى‌ِ وظيفه است.
دستان‌ِ بسته‌‌ام آز‌اد نبود تا هر چشم‌‌اند‌از ر‌ا به جان در برکشيم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بدرِ کامل و پگاه‌ِ ديگر
هر قله و هر درخت و هر انسان‌ِ ديگر ر‌ا.
رخصت زيستن ر‌ا دست‌بسته گذشتم دست و د‌هان بسته گذشتيم
| و منظرِ جهان ر‌ا | |||
| تنها | |||
| از رخنه‌‌ى تنگ‌چشمى‌‌ى‌ِ حصارِ شر‌ارت ديديم | |||
| و اکنون |
آنک درِ کوتاه‌ِ بى‌کوبه در بر‌ابر و
آنک اشارت‌ِ دربان‌ِ منتظر! ـ
د‌الان‌ِ تنگى ر‌ا که در نوشته‌‌ام
| به ود‌ا‌ع | |
| فر‌اپشت مى‌نگرم: |
فرصت کوتاه بود و سفر جان‌کاه بود
اما يگانه بود و هيچ کم ند‌اشت.
به جان منت پذيرم و حق گز‌ارم!
(چنين گفت بامد‌ادِ خسته.)