نِلسُن مانده‌لا

تو آن‌سویِ زمينی در قفسِ سوزان‌ات
من اين‌سوی،
و خطِ رابطِ ما فارغ از شايبه‌یِ زمان است
کوتاه‌ترين فاصله‌یِ جهان است.

 

        زیِ من به‌اعتماد دستی درازکن
 ای همسايه‌یِ درد.

مردنگی‌یِ شمعی لرزانی تو در وقاحتِ باد،
 

خنياگرِ مديحی ازيادرفته‌ايم ما
 در اُرجوزِه‌یِ وهن.
نه تو تنها
 خوش‌نشينِ نُه‌تویِ ايثاری
که عاشقان
 همه
  خويشاوندان‌اند

تا بيگانه نه‌اِنگاری.

 

        با ما به‌اعتماد سرودی سازکن
 ای همسايه‌یِ درد.

بهمنِ ۱۳۶۷

<< Previous Poem                   Next Poem >>