کجا بود آن جهان
که کنون به خاطره‌ام راه بربسته‌است؟ــ
آتش‌بازی‌یِ بی‌دريغِ شادی و سرشاری
در نُه‌توهایِ بی‌روزنِ آن فقرِ صادق.
که کنون به خاطره‌ام راه بربسته‌است؟ــ
آتش‌بازی‌یِ بی‌دريغِ شادی و سرشاری
در نُه‌توهایِ بی‌روزنِ آن فقرِ صادق.
| قصری از آن دست پُرنگار و بِآيين | |
| که تنها |
| سرپناهکی بود و | ||
| بوريايی و | ||
| بس. |
کجا شد آن تنعمِ بی‌اسباب و خواسته؟
| کِی گذشت و کجا | |
| آن وقعه‌یِ ناباور |
| که نان‌پاره‌یِ ما برده‌گانِ گردن‌کش را | |
| نان‌خورشی نبود |
چرا که لئامتِ هر وعده‌یِ گمِج
بی‌نيازی‌یِ هفته‌يی بود
| که گاه به ماهی می‌کشيد و | |
| گاه |
| دزدانه | ||
| از مرزهایِ خاطره | ||
| می‌گريخت، |
و ما را
حضورِ ما
کفايت بود؟
دودی که از اجاقِ کلبه برنمی‌آمد
نه نشانه‌یِ خاموشی‌یِ ديگ‌دان
| که تاراندن شورچشمان را | ||
| کلکی بود | ||
| پنداری. |
تن از سرمستی‌یِ جان تغذيه‌می‌کرد
چنان که پروانه از تراوتِ گل.
| و ما دو | |
| دست در انبانِ جادويیِ شاه‌سليمان |
بی‌تاب‌ترينِ گرسنه‌گان را
| در خوان‌چه‌هایِ رنگين‌کمان | |
| ضيافت‌می‌کرديم. |
| هنوز آسمان از انعکاسِ هلهله‌یِ ستا | يشِ ما | |
| (که بی‌ادعاتر کسان‌ايم) |
سنگين است.
اين آتش‌بازی‌یِ بی‌دريغ
چراغانِ حرمتِ کيست؟
ليکن خدای را
با من بگوی کجا شد آن قصرِ پُرنگارِ بِآيين
| که کنون | ||
| مرا | ||
| زندانِ زنده‌بيزاری‌ست |
و هر صبح و شام‌ام
| در ويرانه‌های‌اش | |
| به رگبارِ نفرت می‌بندند. |
کجايی تو؟
که‌ام من؟
و جغرافيایِ ما
کجاست؟
که‌ام من؟
و جغرافيایِ ما
کجاست؟