نگاه‌ام به خلاء خيره‌ماند
 

ازسخن‌بازماندم
 

اشکی حلقه به چشم‌ام نبست،
 

گفتند
 

اما چون برفتی
 

درمانده از درکِ مرگی چنين
شورابه‌یِ بی‌حاصل به پهنایِ رخساره بردوانده،
 

و ابر و ابرينه‌یِ زمستانی‌یِ تمامتِ عمر
 

هرچند که بی‌مرزينه‌گی‌یِ دريایِ اشک نيز مرا
به زدودنِ تلخی‌یِ درد
 

آن‌گاه بی‌احساسِ سرزنشی هيچ
آيينه‌یِ بهتانِ عظيم را بازتابِ نگاهِ خود کردم:
سرخی‌ی حيلت‌بازِ چشمان‌اش را،
کم‌قدری‌یِ آبگينه‌یِ سستِ خُل‌مستی‌یِ ناکام‌اش را.
کاش ای‌کاش می‌بودی، دوست،