«ــجهان را که آفريد؟»
| «ــ | جهان را؟ |
| | من |
| | آفريدم! |
| | به‌جز آن که چون من‌اش انگشتانِ معجزه‌گر باشد |
| | که را توانِ آفرينشِ اين هست؟ |
| «ــ | جهان را |
| | چه‌گونه آفريدی؟» |
| «ــ | چه‌گونه؟ |
| | به لطفِ کودکانه‌یِ اعجاز! | به جز | آن که رويتی چو من‌اش باشد | | | | ( | تعادلِ ظريفِ يکی ناممکن | | | در ذُروه‌یِ امکان) |
|
| | که را طاقتِ پاسخ‌گفتنِ اين هست؟ |
|
| | به کرشمه دست‌برآورده |
| | جهان را |
| | به الگویِ خويش |
| | بريدم.» |
مرا اما محرابی نيست،
| که پرستشِ من |
| | همه |
| | | برخورداربودن است. |
مرا بر محرابی کتابی نيست،
| که زبانِ من |
| | همه |
| | | امکانِ سرودن است. |
| مرا بر آسمان و زمين |
| | قرار |
| | | نيست |
| چرا که مرا |
| | منيّتی درکارنيست: |
نه‌من‌ام من.
به زبانِ تو سخن‌می‌گويم
و در تو می‌گذرم.
فرصتی تپنده‌ام در فاصله‌یِ ميلاد و مرگ
تا معجزه را
| امکانِ عشوه |
| | بر دوام ماند. |