| در دلِ مه | ||
| لنگان | ||
| زارعی شکسته می‌گذرد |
پا در پایِ سگی
| گامی گاه در پس و | |
| گاه گامی در پيش. |
| وضوح و مِه | ||
| در مرزِ ويرانی | ||
| در جدال‌اند، |
با تو در اين لکّه‌یِ قانعِ آفتاب اما
| مرا | |
| پروایِ زمان نيست. |
خسته
با کول‌باری از ياد اما،
| بی‌گوشه‌یِ بامی بر سر | |
| ديگربار. |
اما اکنون بر چارراهِ زمان ايستاده‌ايم
و آنجا که بادها را انديشه‌یِ فريبی در سر نيست
| به راهی که هر خروسِ بادنمات اشارت‌می‌دهد | |
| باورکن! |
کوچه‌یِ ما تنگ نيست
شادمانه باش!
| و شاهراهِ ما | |
| از منظرِ تمامی‌یِ آزادی‌ها می‌گذرد! |