سِميرُمی

برایِ هوشنگِ کشاورز

با سُم‌ضربه‌یِ رقصانِ اسب‌اش می‌گذرد
 
از کوچه‌یِ سرپوشيده
 سواری،

بر تسمه‌بندِ قرابين‌اش
 

برقِ هر سکه
 ستاره‌يی
  بالایِ خرمنی

در شبِ بی‌نسيم
در شبِ ايلاتی‌یِ عشقی.

 

        چار سوار از تنگ دراومد
 چار تفنگ بردوشِ شون.

 

دختر از مهتابی نظاره‌می‌کند
 

و از عبورِ سوار
 خاطره‌يی

هم‌چون داغِ خاموشِ زخمی.

 

        چارتا ماديون پشتِ مسجد
 چار جنازه پشتِ شون.

شهريورِ ۱۳۵۴

<< Previous Poem                   Next Poem >>