عقوبت

طلسمِ معجزتی
مگر پناه‌دهد از گزندِ خويشتن‌ام
 

پيش از آن که در بگشايم
 

چنان کن که مجالی اندکک را درخور است،
 

{square}

که گفته است
من آخرين بازمانده‌یِ فرزانه‌گانِ زمين‌ام؟ــ
من آن غولِ زيبای‌ام که در استوایِ شب ايستاده‌است غريقِ زلالی‌یِ همه آب‌هایِ جهان،
و چشم‌اندازِ شيطنت‌اش
خاست‌گاهِ ستاره‌يی‌ست.

در انتهایِ زمين‌ام کومه‌يی هست،ــ
 

هم‌چونِ رقصِ سراب
 

در مفصلِ انسان و خدا
 

و بادی که بر لُجّه‌ی تاريک می‌گذرد
 

برده‌گانِ عالی‌جاه را ديده‌ام من
در کاخ‌هایِ بلند
که قلاده‌هایِ زرين به گردن داشتند
و آزاده‌مردم را
در جامه‌هایِ مُرقّع
که سرودگويان
پياده به مقتل می‌رفتند.

با ما گفته بودند:
 

از خاطر
گريخت!