"شبه"        " با تشكر از: ئه‌وين عزيز "

اي نگاهت نخي از مخمل و از ابريشم

چند وقت است که هر شب به تو مي‌انديشم

    به تو آري به تو، يعني به همان منظره دور

    به همان سبز صميمي، به همان باغ بلور

        به همان سايه، همان تصويري

        که سراغش ز غزلهاي خودم مي‌گيري

                به همان زل زدن از فاصله دور به هم

                يعني آن شيوه فهماندن منظور به هم

به تبسّم... به تکلم... به دلارايي تو

به خموشي... به تماشا... به شکيبايي تو

                به سخنهاي تو با لهجه شيرين سکوت

                به قدمهاي تو در برکه غمگين سکوت

شبهي چند شب است آفت جانم شده است

اول نام کسي ورد زبانم شده است

            در من انگار کسي در پي افکار من است

            يک نفر مثل خودم عاشق ديدار من است

                        يک نفر ساده چنان ساده که از ساده‌گيش

                        ميتوان يک شبه پي برد به دلدادگيش

آه اين خواب گران‌سنگ، سبکبار شده

بر سر خواب من افتاده و آوار شده

            در من انگار کسي در پي افکار من است

            يک نفر مثل خودم تشنه ديدار من است

                        يک نفر سبز چنان سبز که از سر سبزيش

                        ميتوان پل زد از احساس خدا تا دل خويش

اي بيرنگ تر از آينه يک لحظه بايست

راستي... اين شَبَه هر شب تصوير تو نيست؟

            اگر اين حادثه هر شب تصوير تو نيست

            پس چرا رنگ تو و آينه اينقدر يکي‌ست

                            حتم دارم تويي آن شبه آينه پوش
                            عاشقي جرم قشنگيست به انکار مکوش

آري آن سايه که شب آفت خوابم شده بود

                آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

                        اينک از پشت دل، آيينه پيدا شده است

                                و تماشاگر اين سيل تماشا شده است

                                                    آن الفباي دبستاني دلخواه تويي

عشق من آن شبه شاد شبانگاه تويي