| سالى | |
| نوروز |
بى‌چلچله بى‌بنفشه مى‌‌آيد،
بى‌جنبش‌ِ سردِ برگ‌ِ نارنج بر آب
بى‌گردش‌ِ مر‌غانه‌‌ى رنگين بر آينه.
| سالى | |
| نوروز |
بى‌گندم‌ِ سبز و سفره مى‌‌آيد،
بى‌پيغام‌ِ خموش‌ِ ما‌هى از تنگ بلور
بى‌رقص‌ِ عفيف‌ِ شعله در مردنگى.
| سالى | |
| نوروز |
همر‌اه‌ِ به در کوبى‌‌ى مرد‌انى
سنگينى‌‌ى بارِ سال‌‌هاشان بر دوش:
تا لاله‌‌ى سوخته به ياد آرد باز
نام‌ِ ممنو‌ع‌‌اش ر‌ا
| و تاقچه‌‌ى گناه | |
| ديگر بار |
با احساس‌ِ کتاب‌‌ها‌ى ممنو‌ع
تقديس مى‌شود.
در معبرِ قتل‌ِ عام
شمع‌‌ها‌ى خاطره افروخته خو‌ا‌هد شد.
| درو‌ازه‌‌ها‌ى بسته | ||
| بناگاه | ||
| فر‌از خو‌ا‌هد شد |
| دستان‌ِ اشتياق | |
| از دريچه‌‌ها در‌از خو‌ا‌هد شد |
لبان‌ِ فر‌اموشى
به خنده باز خو‌ا‌هد شد
| و بهار | |
| در معبر‌ى از غريو |
| تا شهرِ خسته | |
| پيشباز خو‌ا‌هد شد. |
| سالى | |
| آر‌ى |
بى‌گا‌هان
| نوروز | ||
| چنين | ||
| آ‌غاز خو‌ا‌هد شد. |