" زبان بي‌زبانان "
غنچه با لبخند مي‌گويد:
-
تماشايم كنيد!
گل بتابد چهره، همچون چلچراغ:
-
يك نظر در روي زيبايم كنيد!
سروناز،
سرخوش و طناز مي‌بالد به خويش:
-
گوشه‌ي چشمي به بالايم كنيد!
باد نجوا مي‌كند در گوش برگ:
-
سر در آغوش گلي دارم، كنار چتر بيد،
راه دوري نيست، پيدايم كنيد.
آب گويد:
-
زاري‌ام را بشنويد!
گوش بر آواي غم‌هايم كنيد!
پشت پرده، باغ،
امــــا،
در هراس؛
-
باز، پاييز است و در راهند آن دژخيم و داس.
سنگها هم حرفهايي مي‌زنند؛
گوش كن!
خاموشها گوياترند!
از در و ديوار مي‌بارد سخن...
تا كجا دريابد آنرا جان من ...
در خموشي‌هي من، فريادهاست...
آنكه دريابد چه مي‌گويم... كجـــــــاست؟
آشنايي با زبان بي‌زباناني چو ما
دشوار نيست.
چشم و گوشي است مردم را،
دريغ؛
گوشها هوشيار... نــــــه
چشمها بيدار نيست.