مرواريد مهر |
دو جام يك صدف بودند، « دريا » و « سپهر » آن روز در آن خورشيد، - اين دردانه مرواريد - مي تابيد ! من و تو، هر دو، در آن جام هاي لعل شراب نور نوشيديم مرا بخت تماشاي تو بخشيدند و، بر جان و جهانم نور پاشيدند ! تو را هم، ارمغاني خوشتر از جان و جهان دادند : دلت شد چون صدف روشن، به مرواريد مهر آن روز ! ***** |