زبان بسته |
به او گفتند: شاعر را بيازار؟ كه شاعر در جهان ناكام بايد چو بيند نغمه سازي رنج بسيار سخن بسيار نيكو مي سرايد به آو آزار دادن ياد دادند بناي عمر من بر باد دادند *** از آن پس ماه نامهربان شد ز خاطر برد رسم آشنايي غم من ديد و با من سرگردان شد مرا بگذاشت با رنج جدايي كه چون باشد به صد اندوه دمساز به شهرت مي رسد اين نغمه پرداز *** مرا در رنج برده سخت جان ديد جفا را لاجرم از حد فزون كرد فغان شاعر آزرده نشنيد دل تنگ مرا درياي خون كرد چنان از بي وفايي آتش افروخت كه سر تا پاي مرغ نغمه خوان سوخت *** نگفتندش كه: درد و رنج بسيار دمار از روزگار دل برآرد دل شاعر ندارد تاب آزار كه گاه از شوق هم جان مي سپارد بدين سان خاطر ما را شكستند زبان نغمه ساز عشق بستند *** |