عصيان

 به لب هايم مزن قفل خموشي

كه در دل قصه ئي ناگفته دارم

ز پايم باز كن بند گران را

كزين سودا دلي آشفته دارم

بيا اي مرد، اي موجود خودخواه

بيا بگشاي درهاي قفس را

اگر عمري به زندانم كشيدي

رها كن ديگرم اين يك نفس را

منم آن مرغ، آن مرغي كه ديريست

به سر انديشه پرواز دارم

سرودم ناله شد در سينه تنگ

به حسرت ها سر آمد روزگارم

بلب هايم مزن قفل خموشي

كه من بايد بگويم راز خود را

به گوش مردم عالم رسانم

طنين آتشين آواز خود را

بيا بگشاي در تا پر گشايم

بسوي آسمان روشن شعر

اگر بگذاريم پرواز كردن

گلي خواهم شدن در گلشن شعر

لبم با بوسه شيرينش از تو

تنم با بوي عطر آگينش از تو

نگاهم با شررهاي نهانش

دلم با ناله خونينش از تو

ولي اي مرد، اي موجود خودخواه

مگو ننگ است اين شعر تو ننگ است

بر آن شوريده حالان هيچ داني

فضاي اين قفس تنگ است، تنگ است

مگو شعر تو سر تا پا گنه بود

از اين ننگ و گنه پيمانه اي ده

بهشت و حور و آب كوثر از تو

مرا در قعر دوزخ خانه اي ده

كتابي، خلوتي، شعري، سكوتي

مرا مستي و سكر زندگانيست

چه غم گر در بهشتي ره ندارم

كه در قلبم بهشتي جاوداني است

شبانگاهان كه مه مي رقصد آرام

ميان آسمان گنگ و خاموش

تو در خوابي و من مست هوس ها

تن مهتاب را گيرم در آغوش

نسيم از من هزاران بوسه بگرفت

هزاران بوسه بخشيدم به خورشيد

در آن زندان كه زندانبان تو بودي

شبي بنيادم از يك بوسه لرزيد

بدور افكن حديث نام، اي مرد

كه ننگم لذتي مستانه داده

مرا مي بخشد آن پروردگاري

كه شاعر را، دلي ديوانه داده

 بيا بگشاي در، تا پرگشايم

بسوي آسمان روشن شعر

اگر بگذاريم پرواز كردن

گلي خواهم شدن در گلشن شعر